ISTIKLAL MARSI

Korkma, sönmez bu safaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yildizidir, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Çatma, kurban olayim, çehreni ey nazlı hilal!
Kahraman irkima bir gül! Ne bu siddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarimiz sonra helal...
Hakkidir, Hakk’a tapan, milletimin istiklal!

Ben ezelden beridir hür yasadim, hür yasarim.
Hangi çilgin bana zincir vuracakmis? Sasarim!
Kükremis sel gibiyim, bendimi çigner, asarim.
Yirtarim daglari, enginlere sigmam, tasarim.

Garbin afakini sarmissa çelik zirhli duvar,
Benim iman dolu gögsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı bogar,
“Medeniyet!” dedigin tek disi kalmis canavar?

Arkadas! Yurduma alçaklari ugratma, sakin.
Siper et gövdeni, dursun bu hayasizca akin.
Dogacaktir sana va’dettigi günler Hakk’in...
Kim bilir, belki yarin, belki yarindan da yakin.

Bastigin yerleri “toprak!” diyerek geçme, tani:
Düsün altındaki binlerce kefensiz yatanı.
Sen sehit oglusun, incitme, yaziktir, atani:
Verme, dünyalari alsan da, bu cennet vatani.

Kim bu cennet vatanin ugruna olmaz ki feda?
Süheda fiskiracak topragi siksan, süheda!
Cani, canani, bütün varimi alsin da Huda,
Etmesin tek vatanimdan beni dünyada cüda.

Ruhumun senden, Ilahi, sudur ancak emeli:
Degmesin mabedimin gögsüne namahrem eli.
Bu ezanlar ki sahadetleri dinin temeli-
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli.

O zaman vecd ile bin secde eder-varsa-tasım,
Her cerihamdan, ilahi, bosanıp kanli yasim,
Fiskirir ruh-i mücerret gibi yerden nasim;
O zaman yükselerek arsa deger belki basim.

Dalgalan sen de safaklar gibi ey sanlı hilal!
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.
Ebediyen sana yok, irkima yok izmihlal:
Hakkidir, hür yasamis, bayragimin hürriyet;
Hakkidir, Hakk’a tapan, milletimin istiklal


Mehmet Akif ERSOY